Welke literaire boeken spraken je bijzonder aan en waarom?
De hele Lord of the Rings serie sprak me enorm aan. De reden daarvoor is omdat ik voor het lezen ervan de verfilmingen had gezien en die me toen heel de tijd bijbleven. Ik kwam daarna op een rommelmarkt het hele werk over Middel-Aarde en zijn voorgangers tegen, waar ik zonder te twijfelen mijn handen op wist te krijgen en te beginnen met lezen op de weg terug. Het beste boek vind ik The Fellowship of the Ring, en daarom heb ik die gekozen als boek voor mijn lijst. De andere boeken die ik heb gelezen hebben op hun eigen manier wel verbinding met de boekenserie van Tolkien, wat ik graag meeneem in mijn beoordeling ervan.
Welke literatuurlessen zijn belangrijk voor je geweest? Om welke redenen?
Ik heb het beste mijn hoofd bij de lessen over de verlichting kunnen houden, omdat we vandaag de dag nog steeds heel veel terugzien van de gevolgen die dat tijdperk met zich mee heeft gebracht. Zonder de verlichting zouden we als staat een stuk conservatiever zijn geweest, en ik vind het belangrijk dat er altijd gestreefd wordt naar een betere samenleving. Dit streven kom je tegen in de werken die zijn gepubliceerd in de verlichting.
Welke ervaring(en) met literatuur hebben absoluut weerstand opgeroepen?
Ik kan als lezer slecht mijn aandacht bij een boek houden als het over iets gaat wat me niet uitmaakt, dus ik vind het heel belangrijk dat een boek me meteen weet te grijpen om nieuwsgierig te worden naar het antwoord op de vragen die worden gesteld. Ik heb veel boeken proberen te lezen waar ik maar een paar bladzijden van heb gelezen, wat ik van mijzelf jammer vind. Toch vind ik het belangrijk dat een schrijver hier zich ook aan houdt, want als een boek geen kant opgaat, gebruik je eigenlijk als schrijver waardevolle pagina's die anders weggelaten zouden kunnen worden. De reden waarom ik veel korte boeken op mijn lijst heb staan, is dat een kort boek meestal meer vertelt op een bladzijde dan een lang boek.
Ben je in de loop van de tijd dat je met literatuur bezig was er anders naar gaan kijken?
Omdat ik veel in contact ben gekomen met symbolisme in allerlei vormen van kunst, ben ik dat ook in boeken steeds meer gaan bemerken en waarderen. Toen ik nog jeugdboeken las, had ik symbolisme niet door, als het er in de eerste plaats was, maar nu kijk ik anders tegen de motieven en thema's aan. Mijn geest is meer analytisch geworden, en ik kan een boek nu beter bekritiseren dan voorheen, aangezien mijn smaak gescherpt is, en daarmee is ook mijn aandacht voor verhalen waar ik me niet goed in kan verplaatsen verminderd.
Stel vast waarmee je al dan niet tevreden mee kunt zijn, waar het gaat om je leesdossier.
Ik ben niet tevreden met de tijd die ik in veel boeken heb gestoken, omdat ik veel van de boeken die in het dossier staan half of niet heb gelezen in de tijd van het schrijven van mijn artikel erover. Mijn werkproces had dus beter kunnen zijn, en ik zat de afgelopen tijd met de gebakken peren omdat ik nog een waslijst had in te halen.
Welk advies heb je voor je literatuurdocent?
Mijn advies zou zijn dat er door de docent meer moet worden gehamerd op het feit dat je een boek kiest wat je aanspreekt dan dat je een boek op tijd leest, want voor iedereen is er een boek, maar voor niemand is tijdsdruk positief.
donderdag 25 januari 2018
maandag 24 oktober 2016
Recensie Inferno
Dan Brown, Inferno
New York, 2013, Eerste
Druk
480 Pagina’s
Psychologische Thriller
Samenvatting:
Robert Langdon ligt in een ziekenhuis in Florence, echter, hij weet niet
hoe hij daar is gekomen. Zijn laatste herinnering is hij in Amerika. In het
ziekenhuis wordt hij verzorgd door dokter Sienna Brooks. Hij heeft een
schotwond aan zijn hoofd en is daaraan geholpen. Op dat moment komt Vayentha,
een jonge vrouw, binnen met een pistool. Ze schiet een dokter dood en
vervolgens slaan Robert en Sienna samen op de vlucht.
In Sienna's appartement komt hij erachter dat er een chemische cylinder in zijn jasje zit. Hij besluit om het Amerikaanse consulaat in Florence te contacteren en geeft daarbij het adres van het hotel aan de overkant op. Enkele minuten later ziet hij Vayentha binnenkomen. Robert en Sienna geloven dat zelfs de Amerikaanse regering tegen ze is en als er gewapende mannen in de buurt komen van het appartement weten ze maar net te ontkomen. Robert heeft toch besloten om de chemische cilinder te openen en na het schudden van de cylinder blijkt het een projector te zijn. Het projecteert 'The Map of Hell' van Botticelli.
Robert en Sienna besluiten om naar het oude centrum van de stad te gaan, maar dit gaat uiteraard niet zomaar. De Italiaanse politie en nog veel meer gewapende mannen hebben alles in de stad afgesloten. Onderweg realiseert Robert zich dat Botticelli's 'Map of Hell' niet in de goede volgorde staat en dat het 'Cerca Trova' betekent. De vertaling hiervan is 'Zoek en vind'. Deze tekst refereert naar Palazzo Vecchio, en daarom neemt Robert contact op met Marta Alvarez. Nu blijkt dat Robert hier de dag ervoor ook al is geweest, maar door een hersenschudding weet hij daar helemaal niets meer van. In Palazzo Vecchio komt hij er dan ook achter waar hij de dag ervoor naar op zoek was: het dodenmasker van Dante Aghlieri. Op een beveiliginscamera komt Robert erachter dat hij, samen met 'Il Duomino', het masker heeft gestolen.
Il Duomino blijkt de dag ervoor te zijn overleden, maar heeft een laatste bericht achtergelaten voor Robert. Hierdoor lukt het Robert en Sienna het dodenmasker te vinden en ontmoeten Jonathan Ferris, iemand die bij de World Health Organization (WHO) werkt. Op de achterkant van het dodenmasker blijkt een tekst te staan die hen naar Venetië leidt. In Venetië wordt Ferris onwel, Sienna kan ontsnappen en Robert wordt opgepakt door de gewapende soldaten. Hij wordt echter niet vermoord, maar naar een vrouw genaamd Elizabeth Sinskey gebracht. Zij is de leider van de WHO en vertelt hem wat er eigenlijk aan de hand is. Bertrand Zobrist, een man die de week ervoor zelfmoord pleegde, is een chemicus en een fanatiek aanhanger van Dante. Hij heeft een plaag ontwikkeld die de mensheid moet doen slinken. Hij is van mening dat de exponentiële groei van de mensheid het einde van de mensheid zal gaan betekenen. Robert is achterna gezeten, omdat de WHO het idee had dat Robert van kant was gewisseld en voor iemand anders was gaan werken voor meer geld. Als echter blijkt dat Robert lijdt aan geheugenverlies lijkt alles weer op zijn plek te vallen.
Dat geheugenverlies heeft Robert te danken aan een organisatie genaamd 'The Consortium'. Deze organisatie beveiligt mensen met valse identiteit, woonplaats etc. Zij hebben met behulp van een medicijn gezorgd dat Robert's korte termijn geheugen op een bepaald moment werd gewist waardoor hij niets meer wist. De schotwond bleek ook nep te zijn. Toen de organisatie er echter achterkwam wat de echte plannen waren van Bertrand Zobrist, besloot de organisatie een samenwerking aan te gaan met de WHO. Dan blijkt dat Sienna Brooks een aanhanger was van Zobrist, en zelfs meer dan dat, zijn grote liefde. Sienna blijkt de plaag niet te willen vernietigen, maar ze wil het juist verspreiden.
Met een privévliegtuig van de WHO vliegen Sinskey, Robert Langdon en agent Brüder naar Istanbul, hier zou de plaag worden vrijgelaten. In het Hagia Sophia komen ze erachter waar ze moeten zijn: de Cistern. Hierin wordt een gratis concert gegeven waardoor het vol staat met toeristen. De oplosbare zak waar het virus in zou zitten lijkt te zijn verdwenen, oftewel de plaag is verspreid. Het virus blijkt zich via de lucht te verspreiden en zou een week daarvoor al zijn vrijgelaten. Sienna, die de Cistern ook gevonden had, probeert opnieuw te vluchten. Na een achtervolging door Robert geeft Sienna toe dat ze wist van Zobrist's plan, maar dat ze het tegen wilde gaan. Zijn virus maakt een derde van de wereldbevolking onvruchtbaar. De leider van The Consortium wordt opgepakt en Sienna besluit mee te werken met de WHO om duidelijkheid te krijgen over het virus. Echter, het blijkt dat tegengaan van het virus vrijwel onmogelijk is, en als het al mogelijk is heeft het mogelijke negatieve gevolgen. De mensheid is dus voor goed veranderd.
In Sienna's appartement komt hij erachter dat er een chemische cylinder in zijn jasje zit. Hij besluit om het Amerikaanse consulaat in Florence te contacteren en geeft daarbij het adres van het hotel aan de overkant op. Enkele minuten later ziet hij Vayentha binnenkomen. Robert en Sienna geloven dat zelfs de Amerikaanse regering tegen ze is en als er gewapende mannen in de buurt komen van het appartement weten ze maar net te ontkomen. Robert heeft toch besloten om de chemische cilinder te openen en na het schudden van de cylinder blijkt het een projector te zijn. Het projecteert 'The Map of Hell' van Botticelli.
Robert en Sienna besluiten om naar het oude centrum van de stad te gaan, maar dit gaat uiteraard niet zomaar. De Italiaanse politie en nog veel meer gewapende mannen hebben alles in de stad afgesloten. Onderweg realiseert Robert zich dat Botticelli's 'Map of Hell' niet in de goede volgorde staat en dat het 'Cerca Trova' betekent. De vertaling hiervan is 'Zoek en vind'. Deze tekst refereert naar Palazzo Vecchio, en daarom neemt Robert contact op met Marta Alvarez. Nu blijkt dat Robert hier de dag ervoor ook al is geweest, maar door een hersenschudding weet hij daar helemaal niets meer van. In Palazzo Vecchio komt hij er dan ook achter waar hij de dag ervoor naar op zoek was: het dodenmasker van Dante Aghlieri. Op een beveiliginscamera komt Robert erachter dat hij, samen met 'Il Duomino', het masker heeft gestolen.
Il Duomino blijkt de dag ervoor te zijn overleden, maar heeft een laatste bericht achtergelaten voor Robert. Hierdoor lukt het Robert en Sienna het dodenmasker te vinden en ontmoeten Jonathan Ferris, iemand die bij de World Health Organization (WHO) werkt. Op de achterkant van het dodenmasker blijkt een tekst te staan die hen naar Venetië leidt. In Venetië wordt Ferris onwel, Sienna kan ontsnappen en Robert wordt opgepakt door de gewapende soldaten. Hij wordt echter niet vermoord, maar naar een vrouw genaamd Elizabeth Sinskey gebracht. Zij is de leider van de WHO en vertelt hem wat er eigenlijk aan de hand is. Bertrand Zobrist, een man die de week ervoor zelfmoord pleegde, is een chemicus en een fanatiek aanhanger van Dante. Hij heeft een plaag ontwikkeld die de mensheid moet doen slinken. Hij is van mening dat de exponentiële groei van de mensheid het einde van de mensheid zal gaan betekenen. Robert is achterna gezeten, omdat de WHO het idee had dat Robert van kant was gewisseld en voor iemand anders was gaan werken voor meer geld. Als echter blijkt dat Robert lijdt aan geheugenverlies lijkt alles weer op zijn plek te vallen.
Dat geheugenverlies heeft Robert te danken aan een organisatie genaamd 'The Consortium'. Deze organisatie beveiligt mensen met valse identiteit, woonplaats etc. Zij hebben met behulp van een medicijn gezorgd dat Robert's korte termijn geheugen op een bepaald moment werd gewist waardoor hij niets meer wist. De schotwond bleek ook nep te zijn. Toen de organisatie er echter achterkwam wat de echte plannen waren van Bertrand Zobrist, besloot de organisatie een samenwerking aan te gaan met de WHO. Dan blijkt dat Sienna Brooks een aanhanger was van Zobrist, en zelfs meer dan dat, zijn grote liefde. Sienna blijkt de plaag niet te willen vernietigen, maar ze wil het juist verspreiden.
Met een privévliegtuig van de WHO vliegen Sinskey, Robert Langdon en agent Brüder naar Istanbul, hier zou de plaag worden vrijgelaten. In het Hagia Sophia komen ze erachter waar ze moeten zijn: de Cistern. Hierin wordt een gratis concert gegeven waardoor het vol staat met toeristen. De oplosbare zak waar het virus in zou zitten lijkt te zijn verdwenen, oftewel de plaag is verspreid. Het virus blijkt zich via de lucht te verspreiden en zou een week daarvoor al zijn vrijgelaten. Sienna, die de Cistern ook gevonden had, probeert opnieuw te vluchten. Na een achtervolging door Robert geeft Sienna toe dat ze wist van Zobrist's plan, maar dat ze het tegen wilde gaan. Zijn virus maakt een derde van de wereldbevolking onvruchtbaar. De leider van The Consortium wordt opgepakt en Sienna besluit mee te werken met de WHO om duidelijkheid te krijgen over het virus. Echter, het blijkt dat tegengaan van het virus vrijwel onmogelijk is, en als het al mogelijk is heeft het mogelijke negatieve gevolgen. De mensheid is dus voor goed veranderd.
Recensie
Inferno
Dan Brown zette zichzelf
achter slot en grendel om Inferno te
schrijven zoals het nu in de schappen ligt. Geprezen door honderdtallen
recenseurs, dit verhaal is een must-read voor elke fan van diepgaande ‘plot
twists’ en verraad.
Dan Brown is al jaren bezig met de Robert Langdon-serie, een boekenreeks, draaiend om de desbetreffende hoofdpersoon. Inferno volgt Da Vinci Code en Bernini Mysterie op, beide geprezen boeken door metacritici. Het boek is pas verfilmd, maar de film heeft de pracht van het boek niet kunnen evenaren, naar mijn mening.
Toen ik begon met lezen,
had ik alles op een rijtje. Wat iedereens doel was in de situatie, hun
motieven, totdat ik rond driekwart van het boek was. Alles veranderde tegelijk,
en meerdere keren. Er was geen touw aan vast te knopen wie voor wie was, maar
uiteindelijk denk je over het hele boek na en valt al het onduidelijke samen.
Brown’s Inferno heeft me uren beziggehouden, en dat niet eens tijdens het lezen. De diepgang van de personages en hun acties zijn zo menselijk. Uit liefde voor de mensheid een virus plaatsen, om overbevolking tegen te gaan, of hem stoppen om zo de helft van de populatie van de aarde te redden. Goed en kwaad ligt niet ver van elkaar vandaan als het gaat om dit dilemma. Hier heeft de schrijver expres voor gekozen, om de lezer op het verkeerde spoor te brengen. Ik heb me tijdens het lezen vaak afgevraagd waar ik voor zou kiezen in een soortgelijk probleem. Robert Langdon heeft de wereld gered tegen het virus, maar is dat wel de juiste keuze geweest? De hoofdpersoon in dit verhaal doet vaak niet de goede acties. Hij helpt zijn vijand tot op het laatste moment zonder het door te hebben, hij rent weg van de mensen die hem proberen te helpen.
Overbevolking is een groot dilemma in de actualiteit. Of je ervoor of ertegen bent, elke maatregel mogelijk heeft zijn plus- en minpunten. Het boek heeft heel goed geïllustreerd dat wij ook maar mensen zijn en niet het goede antwoord weten op deze kwestie. Inferno is deel van een serie, en Dan Brown is al bezig met het schrijven van zijn volgende Langdon. Had Langdon’s keuze positieve of negatieve invloed op de mensheid? Dat zullen we lezen in het volgende boek. Ik ben al verkocht.
Inferno, Dan Brown
480 pagina’s
Luitingh, mei 2013
Hauke Boer
woensdag 29 juni 2016
Why I Love this Book - Blokken, Knorrende Beesten, Bint
Het driedelige boek van Ferdinand Bordewijk die eerst als drie verschillende boeken was uitgegeven, heeft tussen de verhalen veel overeenkomsten. Ze hebben allen een streng, dictatoriaal regime verwerkt in zich en het zijn korte verhalen die geen avontuurlijke gebeurtenissen of grote plot twists hebben, maar meer als uitleg en een denkwijze over de beschreven momenten fungeren. Ik heb gekozen om meer te vertellen over Bint, omdat dit verhaal als eerst uitgegeven is en de makkelijkste om over uit te leggen.
Bint gaat over een nieuwe Nederlandsleraar op een middelbare school in 1934. Hij kiest ervoor streng les te geven, aangezien de vorige docent weggepest is. Hij zorgt ervoor dat zijn vier klassen rustig worden. (Toevallig) 4D was eerst de drukste klas, en de leerlingen zijn rustig maar vinden het naar hoe meneer De Bree lesgeeft. De directeur, Bint, is een nog strengere directeur. Te streng, volgens de leerlingen en hun ouders. Hij heeft gezorgd dat er alleen nog maar vier vierde en drie vijfde klassen zijn. De onderbouw bestaat niet omdat geen ouder wilde dat hun kind op Bint's school kwam te zitten.
De leerlingen waren gewend dat Nederlands de leukste les wass omdat ze konden doen wat ze wilden. De Bree heeft hier verandering in gebracht, en hij wilde zorgen dat de leerlingen rustig werden. De lezer krijgt een vraag voor zich gelegd. Hoe kan een docent het beste lesgeven? Streng en ervoor zorgend dat de lessen saai worden en de leerlingen niet opletten, of te soepel en ook ervoor zorgend dat leerlingen niet opletten. Beide gevallen worden gebruikt in het verhaal.
Het verhaal geeft dus aan de lezer de keuze om te bepalen wat de goede en de slechte vorm van lesgeven is. Elk karakter heeft zijn gemixte eigenschappen. De leerlingen vonden de vorige docent aardig omdat hij om niks boos werd. Hij zorgde echter niet voor orde. De Bree zorgt dat de leerlingen rustig worden, maar ze mogen hem totaal niet.
Als tiener trek je snel naar de vorige docent als de leuke, maar een volwassene denkt anders over wat belangrijk is voor een scholier. Dit vind ik een mooi contrast, en als je het verhaal uitleest ben je waarschijnlijk meer geneigd meneer De Bree als goed voor de kinderen te beschouwen.
In het verhaal lees je over leerling Van Beek. Hij zegt tegen de docenten dat hij zelfmoord pleegt als hij een onvoldoende voor zijn schoolwerk haalt. Hij haalde een onvoldoende, en Bint dacht dat niemand het zo serieus hoefde te nemen. Het gebeurde wel, en Bint is zo verbijsterd dat hij niet door had kunnen hebben dat het serieus was dat hij ontslag neemt. Bint heeft zijn les geleerd en hij had zich niet moeten focussen op de kinderen 'opvoeden', maar zorgen dat ze goed over zichzelf moeten kunnen voelen.
Dit boek is niet per se een die ik Love, maar er zit wel een heel goede boodschap achter. Het is lastig om een goede balans te vinden tussen streng of loslatend te zijn. Beide kanten en de gevolgen ervan zijn laten zien. Het is een les voor leerlingen, leraren en ouders.
Bint gaat over een nieuwe Nederlandsleraar op een middelbare school in 1934. Hij kiest ervoor streng les te geven, aangezien de vorige docent weggepest is. Hij zorgt ervoor dat zijn vier klassen rustig worden. (Toevallig) 4D was eerst de drukste klas, en de leerlingen zijn rustig maar vinden het naar hoe meneer De Bree lesgeeft. De directeur, Bint, is een nog strengere directeur. Te streng, volgens de leerlingen en hun ouders. Hij heeft gezorgd dat er alleen nog maar vier vierde en drie vijfde klassen zijn. De onderbouw bestaat niet omdat geen ouder wilde dat hun kind op Bint's school kwam te zitten.
De leerlingen waren gewend dat Nederlands de leukste les wass omdat ze konden doen wat ze wilden. De Bree heeft hier verandering in gebracht, en hij wilde zorgen dat de leerlingen rustig werden. De lezer krijgt een vraag voor zich gelegd. Hoe kan een docent het beste lesgeven? Streng en ervoor zorgend dat de lessen saai worden en de leerlingen niet opletten, of te soepel en ook ervoor zorgend dat leerlingen niet opletten. Beide gevallen worden gebruikt in het verhaal.
Het verhaal geeft dus aan de lezer de keuze om te bepalen wat de goede en de slechte vorm van lesgeven is. Elk karakter heeft zijn gemixte eigenschappen. De leerlingen vonden de vorige docent aardig omdat hij om niks boos werd. Hij zorgde echter niet voor orde. De Bree zorgt dat de leerlingen rustig worden, maar ze mogen hem totaal niet.
Als tiener trek je snel naar de vorige docent als de leuke, maar een volwassene denkt anders over wat belangrijk is voor een scholier. Dit vind ik een mooi contrast, en als je het verhaal uitleest ben je waarschijnlijk meer geneigd meneer De Bree als goed voor de kinderen te beschouwen.
In het verhaal lees je over leerling Van Beek. Hij zegt tegen de docenten dat hij zelfmoord pleegt als hij een onvoldoende voor zijn schoolwerk haalt. Hij haalde een onvoldoende, en Bint dacht dat niemand het zo serieus hoefde te nemen. Het gebeurde wel, en Bint is zo verbijsterd dat hij niet door had kunnen hebben dat het serieus was dat hij ontslag neemt. Bint heeft zijn les geleerd en hij had zich niet moeten focussen op de kinderen 'opvoeden', maar zorgen dat ze goed over zichzelf moeten kunnen voelen.
Dit boek is niet per se een die ik Love, maar er zit wel een heel goede boodschap achter. Het is lastig om een goede balans te vinden tussen streng of loslatend te zijn. Beide kanten en de gevolgen ervan zijn laten zien. Het is een les voor leerlingen, leraren en ouders.
dinsdag 28 juni 2016
Verwerkingsopdracht Ventoux
Ventoux,
2013,
225 pagina's,
een sportroman geschreven door Bert Wagendorp
Samenvatting - http://www.scholieren.com/boek/12565/ventoux/zekerwetengoed
Informatiemap
Bert Wagendorp, tegenwoordig schrijver en sportcolumnist, is in 1956, op 5 november, in Groenlo geboren. Hij groeide daar op en ging in Groningen Taal- en Letterkunde studeren op de Rijksuniversiteit. Hij werd verslaggever voor de Leeuwarder Courant in 1985. In '88 ging hij verder bij De Volkskrant. Hierin zette hij verslagen over de Tour de France. Hij focuste destijds meer op verslagen schrijven dan boeken. In 1995 kwam zijn eerste boek op de markt.
1995 - De Proloog
2002 - Tussen Bordeaux en Alpe d'Huez
2005 - De Dubbele Schaar
2006 - Sportleven
2008 - Het kan altijd Erger; HNS Sportboek
2009 - Ard Schenk met Wybren de Boer en Frans Oosterwijk
2010 - De Wereld volgens Wagendorp; Digue Ventoux
2013 - Ventoux
2014 - Het Jongensparadijs
2015 - Vader-en-Dochter-boek
Recensie - http://www.ingeleest.nl/recensie/recensie-bert-wagendorp-ventoux/
Interview - http://www.eciblog.nl/eciblog/interview-met-bert-wagendorp-over-ventoux/
Column - http://www.volkskrant.nl/opinie/heimwee-verlangen-en-nostalgie-naar-1986~a4252695/
Interview - http://www.eciblog.nl/eciblog/interview-met-bert-wagendorp-over-ventoux/
Column - http://www.volkskrant.nl/opinie/heimwee-verlangen-en-nostalgie-naar-1986~a4252695/
Artikel
Is het verhaal vergelijkbaar met het leven van de schrijver?
Allereerst heet de hoofdpersoon Bart, wat sterk lijkt op Bert. Dit betekent niet per se dat het anders geen autobiografie zou zijn, of juist dat het er nu wel één is, maar het zorgt er wel voor dat je de hoofdpersonage sneller gaat vergelijken met Bert Wagendorp.
Ten tweede is Bert Wagendorp sportverslaggever geweest, wat je ook over Bart leest in het boek. Dit is een goede reden waarom het verhaal over de schrijver zelf gaat.
Bart en Bert zijn beide wielrenfanaten. Dit kan ook de keuze van de schrijver omdat het hem bezighoudt, maar gekoppeld met het verslaggeven van sport kan het geen toeval zijn dat Bart toch wel verdacht veel op Bert lijkt.
Korte Verhalen
Een Leven zonder Klachten
Dit korte verhaal, genaamd Een Leven zonder Klachten, is geschreven door Pepijn Lanen, een lid van De Jeugd van Tegenwoordig, die tegenwoordig blijkbaar korte verhalen schrijft.
In ons gesprek zijn een paar vragen opgekomen.
– Waarom zijn de Faka Boyz als tomaten verkleed?
– Als die videoclip slecht voor hun reputatie is, waarom willen ze hem dan nog filmen?
– Wat stond er op de poster, wat de grote reden is dat hun reputatie omlaag is gegaan?
Voor de eerste en laatste vraag hebben we geen legitiem antwoord kunnen bedenken, en daarom hebben we voor de tweede gekozen. In het verhaal lees je veel over de lompheid van Caspar en Franklyn. Ze hebben vast te horen gekregen dat het een goed idee was om een filmpje te maken tegen zinloos geweld. Ze hebben dat geaccepteerd zonder de gevolgen te onderzien, en het pakte verkeerd uit. Het hoge gangster-gehalte dat ze in zich hadden daalde flink, en dat kwam door de poster en door de tomatenpakken, die wellicht op de poster stonden. Ik heb dus toch nog een antwoord kunnen vinden op alle drie de vragen.
De hamvraag die we hebben bedacht gaat dus over hoe ze een beetje dromerig zijn, wat een belangrijk element in het verhaal is. In heel het verhaal zeggen Caspar en Franklyn bijna geen zinnen die alleen maar ABN bevatten.
“Gaat die gast hier een beetje op onze shine lopen fokken.” “Ik ga fokking sleh-hecht.”
Gepaard met de onnozelheid van beide karakters komt dit niet goed en komt één van de twee onder een auto te liggen. Er wordt een sloophamer naar hem gegooid door de regisseur, zonder dat hij het zag.
“Caspar zag hem niet aankomen, ving de hamer nog net op tijd maar deed door het
plotselinge gewicht een paar stappen achteruit, net van de stoep af.”
Die paar stappen waren genoeg om door een vehikel geraakt te worden, en tomatensap onder het wiel vandaan te laten vloeien.
“Ai, Ai, Ai, dacht de regisseur.”
De Fakaboyz wilden het nummer 'Ai, Ai, Ai' noemen, of in ieder geval hun labeleigenaar, waar zij dan op instemden. Dit verwijst dus indirect terug naar hoe lomp de jongens zijn, wat weer verwijst naar de aanrijding.
Of is de regisseur net zo lomp, omdat hij de hamer klakkeloos naar Caspar gooide?
Ik houd wel van dit soort verhalen. Deze laat zien hoe veel semi-bekende rappers in Nederland door het leven gaan, en het roept wat vragen bij je op. Je bent dan niet gelimiteerd tot het lezen van de door de schrijver gemaakte zinnen, maar het verhaal gaat toch nog een beetje door in je eigen hoofd. Dat vind ik een mooi verschijnsel, en daarom kunnen korte verhalen meer waarde hebben dan lange, uitgebreide.
Omdat ik met Fleur dat gesprek heb gehad, ben ik achter meer aspecten van het verhaal gekomen, en dat heeft geholpen met het bedenken en maken van de inhoud van dit verslag.
Verantwoording Problemski Hotel - m.b.t. Vluchtelingen
Verantwoording Problemski Hotel
Artikel 1
Ik heb een artikel gekozen over vluchtelingen die mee proberen te reizen met vrachtwagens, want dat komt ook voor in Problemski Hotel.“Dit gaat een keer escaleren”
In het Artikel van De Groene Amsterdammer gaat het over het probleem van vluchtelingen die mee willen rijden met vrachtwagens, zonder dat de vrachtwagenchauffeur het weet. Zo kunnen ze gratis bij de plek van bestemming komen. In Problemski Hotel, een asielzoekerscentrum, komen veel mensen binnen die illegaal met een vrachtwagen over de grens hebben gereisd. Heden ten dage komen dit soort taferelen dus nog steeds voor, aangezien het boek zich afspeelt voor 1990, en het artikel is geschreven in 2015.
De term mensensmokkelaars is in dit verband niet gepast, omdat de smokkelaars meestal geen idee hebben van wat voor illegaliteiten ze uitvoeren. In het boek gaan de vluchtelingen mee met chauffeurs die ervan weten dat er mensen meerijden, alleen zeggen ze niks tegen anderen erover. Op een gegeven moment gaat een meisje naar Engeland, zonder dat de chauffeur het weet,niet met een vrachtwagen, maar een schip. Ze moest tussen de goederen gaan zitten om mee te gaan. Dit is zo'n zelfde situatie als bij de vrachtwagens in het artikel, maar dan extremer.
Veel westersen zijn skeptisch over de vluchtelingen, alsof ze al deze gevaarlijke dingen, die slecht zijn voor het transport, alleen maar doen voor een goede baan. Maar in Problemski Hotel lees je dat veel van deze mensen het slecht hebben in hun land van herkomst, en naar West-Europa komen om langer te blijven leven dan ze zouden in hun vaderland.
Artikel 2
“Duitsers Deugen”
De laatste tijd gaat het in het nieuws voornamelijk om Duitsland tegenover de vluchtelingenstromen, en vorige maand is er iets bijzonders gebeurd. Een chauffeur die asielzoekers bracht naar een zwembad voor een dag, heette ze welkom in zijn land, en wenste ze een fijne dag. Ze klapten en één onder hen pinkte een traan weg. Vluchtelingen zijn niet zomaar mensen die geld nodig hebben, ze zoeken een plek waar ze zich veilig kunnen voelen, hun kinderen naar school kunnen sturen zonder zorgen. Deze mensen voelen zich nu eindelijk geaccepteerd, ook al is het maar één die het ze heeft verteld. Asielzoekers zijn ook mensen, zoals de rest van de wereld, als we ze niet kunnen accepteren, hoe kunnen we onszelf accepteren, als we precies hetzelfde zouden doen als we ons in zo'n situatie bevonden.
Het is er misschien nog maar één, maar die ene kan de doorbraak betekenen om integratie te bevorderen in heel West-Europa. In Problemski Hotel is in een hoofdstuk verteld over een jongeman, genaamd Maqsood, die wil trouwen met een Belgische vrouw, en hij heeft al een heel plan uitgestippeld om een vrouw voor zich te winnen. Eerst moet hij een disco binnengaan, maar hij spreekt vrijwel geen Vlaams, waardoor hij niet kan kletsen met een vrouw bij de bar. Dit zorgt voor grappige resultaten, maar het heeft ook een kern van werkelijkheid erin. Als buitenlander wordt je minder snel vertrouwd, en vertrouwen win je niet met gebrekkig Engels. Integratie verloopt langzaam als we de asielzoekers het werk zelf laten doen. Hierbij helpen zal het proces helpen te versnellen, en het begint met kleine stapjes.
Tijdloosheid van Het Gouden Ei
Tijdloosheid van het boek Het Gouden Ei
Het Gouden ei is geschreven door Tim Krabbé, het is een thriller met invloeden van extremisme en realisme. Het boek is uitgegeven in 1984, en is één van de eerste boeken met een vreemde draai eraan.
Samenvatting
Rex en zijn vriendin Saskia gaan op vakantie, Saskia raakt zoek tijdens een stop bij het tankstation. Rex is wanhopig en gaat haar zoeken, maar vindt haar niet. Er gebeuren ook dingen die te maken hebben met de man die haar heeft gekidnapt, en de verhaallijnen lopen door elkaar heen, flashbacks gebeuren en het is allemaal lastig te begrijpen. Totdat je het boek uithebt en na 2 weken dingen begint te begrijpen.
Tijdloosheid
'Hij zat anderhalf uur op de balustrade, denkend aan die tegenstrijdigheid en aan andere dingen, en sprong toen. Hij lag zes weken in een ziekenhuis, met een gebroken been en een dubbele armbreuk.'
Het Gouden Ei is een apart boek, kort maar het zet je aan het denken, voor een merkwaardig lange tijd. Dit citaat geeft aan dat het boek vol met vreemde elementen zit, waardoor het lijkt alsof het extreme gewoon is, en het alledaagse een ramp. Een jongen zit op een hekje naar beneden te kijken, een tijdje denkend of hij zal springen, en denkt geen moment aan de gevolgen of aan de reden het niet te ondernemen.
Dit soort rariteiten kwamen 60 jaar geleden niet vaak voor in een boek, de doorsnee schrijver wilde nog een boodschap overbrengen zoals het gepast was, maar Het Gouden Ei heeft een doorslag gemaakt in het vreemde vertellen van een gebeurtenis, alsof de aandacht heel ergens anders op ligt. Dit komt steeds vaker voor, en schrijvers zijn tegenwoordig zo door het lint gegaan met onbegrijpelijke dingen dat er meestal geen touw meer aan te knopen is (die grap was eerst niet de intentie). Waarschijnlijk zullen mensen in de toekomst dit soort momenten zeer op prijs stellen, omdat het terug naar het primaire idee is, en het is op een manier rustgevend om te lezen, maar het zet toch telkens je brein weer tot werken. Het goede aan dit boek is, dat je er echt over na wil denken, en niet steeds het gevoel hebt dat je er toch niet uitkomt.
'Peace? Peace. Ik keek haar in haar ogen en zag dat het goed was.'
Dit Engelse woord kwam tijdens het schrijven van het boek vaak voor, veel hippies gebruikten het als teken voor vrijheid, doen wat je wil. Tegenwoordig wordt nog steeds het teken van de vrede , je wijs- en middelvinger in een V-vorm omhoog steken, veel gebruikt. Het is iets universeels en het zal zeker een ding blijven. Iedereen wil zichzelf kunnen zijn en het vredesteken maken bevestigt dat feit. De zin over dat de hoofdpersoon, Rex, in haar ogen keek lijkt op een andere bekende zin. In de bijbel staat namelijk over de schepping geschreven dat God de dingen maakte, en zag dat het goed was. Toen God de aarde maakte was alles nog vredig, en ik denk dat hier een verband tussen ligt. Ze zeiden immers het Engelse woord ervoor. Ik denk echter dat in de toekomst religies komen en verdwijnen, de bijbel zal opnieuw gesimplificeerd worden, en lezers zullen de vergelijking niet meer herkennen.
'Het was alsof hij voelde wat zij nu voelde- de angst en de eenzaamheid van het Gouden Ei, en alsof daarmee zijn wens eindelijk in vervulling was gegaan: één met haar worden.'
De hoofdpersoon en zijn vriendin gingen samen op vakantie, en ze vertelt hem over een nachtmerrie die ze had toen ze klein was. Ze zat vast in een gouden ei, en ze zweefde door de ruimte, voor eeuwig, naar het niks. Ze was dus claustrofobisch, en dat is iets wat nooit bij mensen weg zal gaan. De meeste lezers kunnen zich wel in haar inleven, want claustrofobie komt niet weinig voor, en de mensen die het niet hebben, hebben nog nooit een écht kleine kamer meegemaakt. Iedereen heeft natuurlijk nachtmerries, dat was zo 200 jaar geleden en zal nog wel 200 jaar zo blijven. Het is heel logisch dat Saskia een nachtmerrie heeft over claustrofobie, en dat geeft de toekomstige lezer een gevoel van compassie, omdat ze het zelf ook een keer mee hebben gemaakt. Het intrigerende wat het verhaal zo speciaal maakt is dat het naar iets extreems wordt omgezet, ze wordt levend begraven. Zo denk je over al je angsten na, hoe het tot jouw dood kan leiden. Als iemand in de toekomst bang is voor robots of iets anders wat in de toekomst zal komen, kunnen ze het verhaal daarmee in verband leggen. Het verhaal heeft bijna geen elementen die niet meer voor zullen komen. Het enige is een potje badminton van 5 pagina's. Die hobby wordt met de dag minder beoefend.
Het Gouden ei is geschreven door Tim Krabbé, het is een thriller met invloeden van extremisme en realisme. Het boek is uitgegeven in 1984, en is één van de eerste boeken met een vreemde draai eraan.
Samenvatting
Rex en zijn vriendin Saskia gaan op vakantie, Saskia raakt zoek tijdens een stop bij het tankstation. Rex is wanhopig en gaat haar zoeken, maar vindt haar niet. Er gebeuren ook dingen die te maken hebben met de man die haar heeft gekidnapt, en de verhaallijnen lopen door elkaar heen, flashbacks gebeuren en het is allemaal lastig te begrijpen. Totdat je het boek uithebt en na 2 weken dingen begint te begrijpen.
Tijdloosheid
'Hij zat anderhalf uur op de balustrade, denkend aan die tegenstrijdigheid en aan andere dingen, en sprong toen. Hij lag zes weken in een ziekenhuis, met een gebroken been en een dubbele armbreuk.'
Het Gouden Ei is een apart boek, kort maar het zet je aan het denken, voor een merkwaardig lange tijd. Dit citaat geeft aan dat het boek vol met vreemde elementen zit, waardoor het lijkt alsof het extreme gewoon is, en het alledaagse een ramp. Een jongen zit op een hekje naar beneden te kijken, een tijdje denkend of hij zal springen, en denkt geen moment aan de gevolgen of aan de reden het niet te ondernemen.
Dit soort rariteiten kwamen 60 jaar geleden niet vaak voor in een boek, de doorsnee schrijver wilde nog een boodschap overbrengen zoals het gepast was, maar Het Gouden Ei heeft een doorslag gemaakt in het vreemde vertellen van een gebeurtenis, alsof de aandacht heel ergens anders op ligt. Dit komt steeds vaker voor, en schrijvers zijn tegenwoordig zo door het lint gegaan met onbegrijpelijke dingen dat er meestal geen touw meer aan te knopen is (die grap was eerst niet de intentie). Waarschijnlijk zullen mensen in de toekomst dit soort momenten zeer op prijs stellen, omdat het terug naar het primaire idee is, en het is op een manier rustgevend om te lezen, maar het zet toch telkens je brein weer tot werken. Het goede aan dit boek is, dat je er echt over na wil denken, en niet steeds het gevoel hebt dat je er toch niet uitkomt.
'Peace? Peace. Ik keek haar in haar ogen en zag dat het goed was.'
Dit Engelse woord kwam tijdens het schrijven van het boek vaak voor, veel hippies gebruikten het als teken voor vrijheid, doen wat je wil. Tegenwoordig wordt nog steeds het teken van de vrede , je wijs- en middelvinger in een V-vorm omhoog steken, veel gebruikt. Het is iets universeels en het zal zeker een ding blijven. Iedereen wil zichzelf kunnen zijn en het vredesteken maken bevestigt dat feit. De zin over dat de hoofdpersoon, Rex, in haar ogen keek lijkt op een andere bekende zin. In de bijbel staat namelijk over de schepping geschreven dat God de dingen maakte, en zag dat het goed was. Toen God de aarde maakte was alles nog vredig, en ik denk dat hier een verband tussen ligt. Ze zeiden immers het Engelse woord ervoor. Ik denk echter dat in de toekomst religies komen en verdwijnen, de bijbel zal opnieuw gesimplificeerd worden, en lezers zullen de vergelijking niet meer herkennen.
'Het was alsof hij voelde wat zij nu voelde- de angst en de eenzaamheid van het Gouden Ei, en alsof daarmee zijn wens eindelijk in vervulling was gegaan: één met haar worden.'
De hoofdpersoon en zijn vriendin gingen samen op vakantie, en ze vertelt hem over een nachtmerrie die ze had toen ze klein was. Ze zat vast in een gouden ei, en ze zweefde door de ruimte, voor eeuwig, naar het niks. Ze was dus claustrofobisch, en dat is iets wat nooit bij mensen weg zal gaan. De meeste lezers kunnen zich wel in haar inleven, want claustrofobie komt niet weinig voor, en de mensen die het niet hebben, hebben nog nooit een écht kleine kamer meegemaakt. Iedereen heeft natuurlijk nachtmerries, dat was zo 200 jaar geleden en zal nog wel 200 jaar zo blijven. Het is heel logisch dat Saskia een nachtmerrie heeft over claustrofobie, en dat geeft de toekomstige lezer een gevoel van compassie, omdat ze het zelf ook een keer mee hebben gemaakt. Het intrigerende wat het verhaal zo speciaal maakt is dat het naar iets extreems wordt omgezet, ze wordt levend begraven. Zo denk je over al je angsten na, hoe het tot jouw dood kan leiden. Als iemand in de toekomst bang is voor robots of iets anders wat in de toekomst zal komen, kunnen ze het verhaal daarmee in verband leggen. Het verhaal heeft bijna geen elementen die niet meer voor zullen komen. Het enige is een potje badminton van 5 pagina's. Die hobby wordt met de dag minder beoefend.
Abonneren op:
Posts (Atom)