Tijdloosheid van Het Gouden Ei

Tijdloosheid van het boek Het Gouden Ei


Het Gouden ei is geschreven door Tim Krabbé, het is een thriller met invloeden van extremisme en realisme. Het boek is uitgegeven in 1984, en is één van de eerste boeken met een vreemde draai eraan.


Samenvatting

Rex en zijn vriendin Saskia gaan op vakantie, Saskia raakt zoek tijdens een stop bij het tankstation. Rex is wanhopig en gaat haar zoeken, maar vindt haar niet. Er gebeuren ook dingen die te maken hebben met de man die haar heeft gekidnapt, en de verhaallijnen lopen door elkaar heen, flashbacks gebeuren en het is allemaal lastig te begrijpen. Totdat je het boek uithebt en na 2 weken dingen begint te begrijpen.


Tijdloosheid


'Hij zat anderhalf uur op de balustrade, denkend aan die tegenstrijdigheid en aan andere dingen, en sprong toen. Hij lag zes weken in een ziekenhuis, met een gebroken been en een dubbele armbreuk.'


Het Gouden Ei is een apart boek, kort maar het zet je aan het denken, voor een merkwaardig lange tijd. Dit citaat geeft aan dat het boek vol met vreemde elementen zit, waardoor het lijkt alsof het extreme gewoon is, en het alledaagse een ramp. Een jongen zit op een hekje naar beneden te kijken, een tijdje denkend of hij zal springen, en denkt geen moment aan de gevolgen of aan de reden het niet te ondernemen.
Dit soort rariteiten kwamen 60 jaar geleden niet vaak voor in een boek, de doorsnee schrijver wilde nog een boodschap overbrengen zoals het gepast was, maar Het Gouden Ei heeft een doorslag gemaakt in het vreemde vertellen van een gebeurtenis, alsof de aandacht heel ergens anders op ligt. Dit komt steeds vaker voor, en schrijvers zijn tegenwoordig zo door het lint gegaan met onbegrijpelijke dingen dat er meestal geen touw meer aan te knopen is (die grap was eerst niet de intentie). Waarschijnlijk zullen mensen in de toekomst dit soort momenten zeer op prijs stellen, omdat het terug naar het primaire idee is, en het is op een manier rustgevend om te lezen, maar het zet toch telkens je brein weer tot werken. Het goede aan dit boek is, dat je er echt over na wil denken, en niet steeds het gevoel hebt dat je er toch niet uitkomt.


'Peace? Peace. Ik keek haar in haar ogen en zag dat het goed was.'

Dit Engelse woord kwam tijdens het schrijven van het boek vaak voor, veel hippies gebruikten het als teken voor vrijheid, doen wat je wil. Tegenwoordig wordt nog steeds het teken van de vrede , je wijs- en middelvinger in een V-vorm omhoog steken, veel gebruikt. Het is iets universeels en het zal zeker een ding blijven. Iedereen wil zichzelf kunnen zijn en het vredesteken maken bevestigt dat feit. De zin over dat de hoofdpersoon, Rex, in haar ogen keek lijkt op een andere bekende zin. In de bijbel staat namelijk over de schepping geschreven dat God de dingen maakte, en zag dat het goed was. Toen God de aarde maakte was alles nog vredig, en ik denk dat hier een verband tussen ligt. Ze zeiden immers het Engelse woord ervoor. Ik denk echter dat in de toekomst religies komen en verdwijnen, de bijbel zal opnieuw gesimplificeerd worden, en lezers zullen de vergelijking niet meer herkennen.


'Het was alsof hij voelde wat zij nu voelde- de angst en de eenzaamheid van het Gouden Ei, en alsof daarmee zijn wens eindelijk in vervulling was gegaan: één met haar worden.'


De hoofdpersoon en zijn vriendin gingen samen op vakantie, en ze vertelt hem over een nachtmerrie die ze had toen ze klein was. Ze zat vast in een gouden ei, en ze zweefde door de ruimte, voor eeuwig, naar het niks. Ze was dus claustrofobisch, en dat is iets wat nooit bij mensen weg zal gaan. De meeste lezers kunnen zich wel in haar inleven, want claustrofobie komt niet weinig voor, en de mensen die het niet hebben, hebben nog nooit een écht kleine kamer meegemaakt. Iedereen heeft natuurlijk nachtmerries, dat was zo 200 jaar geleden en zal nog wel 200 jaar zo blijven. Het is heel logisch dat Saskia een nachtmerrie heeft over claustrofobie, en dat geeft de toekomstige lezer een gevoel van compassie, omdat ze het zelf ook een keer mee hebben gemaakt. Het intrigerende wat het verhaal zo speciaal maakt is dat het naar iets extreems wordt omgezet, ze wordt levend begraven. Zo denk je over al je angsten na, hoe het tot jouw dood kan leiden. Als iemand in de toekomst bang is voor robots of iets anders wat in de toekomst zal komen, kunnen ze het verhaal daarmee in verband leggen. Het verhaal heeft bijna geen elementen die niet meer voor zullen komen. Het enige is een potje badminton van 5 pagina's. Die hobby wordt met de dag minder beoefend.