Why I Love this Book - Blokken, Knorrende Beesten, Bint

Het driedelige boek van Ferdinand Bordewijk die eerst als drie verschillende boeken was uitgegeven, heeft tussen de verhalen veel overeenkomsten. Ze hebben allen een streng, dictatoriaal regime verwerkt in zich en het zijn korte verhalen die geen avontuurlijke gebeurtenissen of grote plot twists hebben, maar meer als uitleg en een denkwijze over de beschreven momenten fungeren. Ik heb gekozen om meer te vertellen over Bint, omdat dit verhaal als eerst uitgegeven is en de makkelijkste om over uit te leggen.

Bint gaat over een nieuwe Nederlandsleraar op een middelbare school in 1934. Hij kiest ervoor streng les te geven, aangezien de vorige docent weggepest is. Hij zorgt ervoor dat zijn vier klassen rustig worden. (Toevallig) 4D was eerst de drukste klas, en de leerlingen zijn rustig maar vinden het naar hoe meneer De Bree lesgeeft. De directeur, Bint, is een nog strengere directeur. Te streng, volgens de leerlingen en hun ouders. Hij heeft gezorgd dat er alleen nog maar vier vierde en drie vijfde klassen zijn. De onderbouw bestaat niet omdat geen ouder wilde dat hun kind op Bint's school kwam te zitten.

De leerlingen waren gewend dat Nederlands de leukste les wass omdat ze konden doen wat ze wilden. De Bree heeft hier verandering in gebracht, en hij wilde zorgen dat de leerlingen rustig werden. De lezer krijgt een vraag voor zich gelegd. Hoe kan een docent het beste lesgeven? Streng en ervoor zorgend dat de lessen saai worden en de leerlingen niet opletten, of te soepel en ook ervoor zorgend dat leerlingen niet opletten. Beide gevallen worden gebruikt in het verhaal.

Het verhaal geeft dus aan de lezer de keuze om te bepalen wat de goede en de slechte vorm van lesgeven is. Elk karakter heeft zijn gemixte eigenschappen. De leerlingen vonden de vorige docent aardig omdat hij om niks boos werd. Hij zorgde echter niet voor orde. De Bree zorgt dat de leerlingen rustig worden, maar ze mogen hem totaal niet.
Als tiener trek je snel naar de vorige docent als de leuke, maar een volwassene denkt anders over wat belangrijk is voor een scholier. Dit vind ik een mooi contrast, en als je het verhaal uitleest ben je waarschijnlijk meer geneigd meneer De Bree als goed voor de kinderen te beschouwen.

In het verhaal lees je over leerling Van Beek. Hij zegt tegen de docenten dat hij zelfmoord pleegt als hij een onvoldoende voor zijn schoolwerk haalt. Hij haalde een onvoldoende, en Bint dacht dat niemand het zo serieus hoefde te nemen. Het gebeurde wel, en Bint is zo verbijsterd dat hij niet door had kunnen hebben dat het serieus was dat hij ontslag neemt. Bint heeft zijn les geleerd en hij had zich niet moeten focussen op de kinderen 'opvoeden', maar zorgen dat ze goed over zichzelf moeten kunnen voelen.

Dit boek is niet per se een die ik Love, maar er zit wel een heel goede boodschap achter. Het is lastig om een goede balans te vinden tussen streng of loslatend te zijn. Beide kanten en de gevolgen ervan zijn laten zien. Het is een les voor leerlingen, leraren en ouders.

Verwerkingsopdracht Ventoux

Ventoux,

2013,

225 pagina's,

een sportroman geschreven door Bert Wagendorp

Samenvatting - http://www.scholieren.com/boek/12565/ventoux/zekerwetengoed

Informatiemap

Bert Wagendorp, tegenwoordig schrijver en sportcolumnist, is in 1956, op 5 november, in Groenlo geboren. Hij groeide daar op en ging in Groningen Taal- en Letterkunde studeren op de Rijksuniversiteit. Hij werd verslaggever voor de Leeuwarder Courant in 1985. In '88 ging hij verder bij De Volkskrant. Hierin zette hij verslagen over de Tour de France. Hij focuste destijds meer op verslagen schrijven dan boeken. In 1995 kwam zijn eerste boek op de markt.

1995 - De Proloog

2002 - Tussen Bordeaux en Alpe d'Huez

2005 - De Dubbele Schaar

2006 - Sportleven

2008 - Het kan altijd Erger; HNS Sportboek

2009 - Ard Schenk met Wybren de Boer en Frans Oosterwijk

2010 - De Wereld volgens Wagendorp; Digue Ventoux

2013 - Ventoux

2014 - Het Jongensparadijs

2015 - Vader-en-Dochter-boek

Recensie - http://www.ingeleest.nl/recensie/recensie-bert-wagendorp-ventoux/

Interview - http://www.eciblog.nl/eciblog/interview-met-bert-wagendorp-over-ventoux/

Column - http://www.volkskrant.nl/opinie/heimwee-verlangen-en-nostalgie-naar-1986~a4252695/

Artikel

Is het verhaal vergelijkbaar met het leven van de schrijver?

Allereerst heet de hoofdpersoon Bart, wat sterk lijkt op Bert. Dit betekent niet per se dat het anders geen autobiografie zou zijn, of juist dat het er nu wel één is, maar het zorgt er wel voor dat je de hoofdpersonage sneller gaat vergelijken met Bert Wagendorp.

Ten tweede is Bert Wagendorp sportverslaggever geweest, wat je ook over Bart leest in het boek. Dit is een goede reden waarom het verhaal over de schrijver zelf gaat.

Bart en Bert zijn beide wielrenfanaten. Dit kan ook de keuze van de schrijver omdat het hem bezighoudt, maar gekoppeld met het verslaggeven van sport kan het geen toeval zijn dat Bart toch wel verdacht veel op Bert lijkt.

Korte Verhalen

Een Leven zonder Klachten

Dit korte verhaal, genaamd Een Leven zonder Klachten, is geschreven door Pepijn Lanen, een lid van De Jeugd van Tegenwoordig, die tegenwoordig blijkbaar korte verhalen schrijft.


In ons gesprek zijn een paar vragen opgekomen.
– Waarom zijn de Faka Boyz als tomaten verkleed?
– Als die videoclip slecht voor hun reputatie is, waarom willen ze hem dan nog filmen?
– Wat stond er op de poster, wat de grote reden is dat hun reputatie omlaag is gegaan?


Voor de eerste en laatste vraag hebben we geen legitiem antwoord kunnen bedenken, en daarom hebben we voor de tweede gekozen. In het verhaal lees je veel over de lompheid van Caspar en Franklyn. Ze hebben vast te horen gekregen dat het een goed idee was om een filmpje te maken tegen zinloos geweld. Ze hebben dat geaccepteerd zonder de gevolgen te onderzien, en het pakte verkeerd uit. Het hoge gangster-gehalte dat ze in zich hadden daalde flink, en dat kwam door de poster en door de tomatenpakken, die wellicht op de poster stonden. Ik heb dus toch nog een antwoord kunnen vinden op alle drie de vragen.


De hamvraag die we hebben bedacht gaat dus over hoe ze een beetje dromerig zijn, wat een belangrijk element in het verhaal is. In heel het verhaal zeggen Caspar en Franklyn bijna geen zinnen die alleen maar ABN bevatten.


“Gaat die gast hier een beetje op onze shine lopen fokken.” “Ik ga fokking sleh-hecht.”


Gepaard met de onnozelheid van beide karakters komt dit niet goed en komt één van de twee onder een auto te liggen. Er wordt een sloophamer naar hem gegooid door de regisseur, zonder dat hij het zag.


“Caspar zag hem niet aankomen, ving de hamer nog net op tijd maar deed door het 
plotselinge gewicht een paar stappen achteruit, net van de stoep af.”


Die paar stappen waren genoeg om door een vehikel geraakt te worden, en tomatensap onder het wiel vandaan te laten vloeien.


“Ai, Ai, Ai, dacht de regisseur.”


De Fakaboyz wilden het nummer 'Ai, Ai, Ai' noemen, of in ieder geval hun labeleigenaar, waar zij dan op instemden. Dit verwijst dus indirect terug naar hoe lomp de jongens zijn, wat weer verwijst naar de aanrijding.
Of is de regisseur net zo lomp, omdat hij de hamer klakkeloos naar Caspar gooide?


Ik houd wel van dit soort verhalen. Deze laat zien hoe veel semi-bekende rappers in Nederland door het leven gaan, en het roept wat vragen bij je op. Je bent dan niet gelimiteerd tot het lezen van de door de schrijver gemaakte zinnen, maar het verhaal gaat toch nog een beetje door in je eigen hoofd. Dat vind ik een mooi verschijnsel, en daarom kunnen korte verhalen meer waarde hebben dan lange, uitgebreide.
Omdat ik met Fleur dat gesprek heb gehad, ben ik achter meer aspecten van het verhaal gekomen, en dat heeft geholpen met het bedenken en maken van de inhoud van dit verslag.

Verantwoording Problemski Hotel - m.b.t. Vluchtelingen

Verantwoording Problemski Hotel

Artikel 1

Ik heb een artikel gekozen over vluchtelingen die mee proberen te reizen met vrachtwagens, want dat komt ook voor in Problemski Hotel.


“Dit gaat een keer escaleren”


In het Artikel van De Groene Amsterdammer gaat het over het probleem van vluchtelingen die mee willen rijden met vrachtwagens, zonder dat de vrachtwagenchauffeur het weet. Zo kunnen ze gratis bij de plek van bestemming komen. In Problemski Hotel, een asielzoekerscentrum, komen veel mensen binnen die illegaal met een vrachtwagen over de grens hebben gereisd. Heden ten dage komen dit soort taferelen dus nog steeds voor, aangezien het boek zich afspeelt voor 1990, en het artikel is geschreven in 2015.
De term mensensmokkelaars is in dit verband niet gepast, omdat de smokkelaars meestal geen idee hebben van wat voor illegaliteiten ze uitvoeren. In het boek gaan de vluchtelingen mee met chauffeurs die ervan weten dat er mensen meerijden, alleen zeggen ze niks tegen anderen erover. Op een gegeven moment gaat een meisje naar Engeland, zonder dat de chauffeur het weet,niet met een vrachtwagen, maar een schip. Ze moest tussen de goederen gaan zitten om mee te gaan. Dit is zo'n zelfde situatie als bij de vrachtwagens in het artikel, maar dan extremer.
Veel westersen zijn skeptisch over de vluchtelingen, alsof ze al deze gevaarlijke dingen, die slecht zijn voor het transport, alleen maar doen voor een goede baan. Maar in Problemski Hotel lees je dat veel van deze mensen het slecht hebben in hun land van herkomst, en naar West-Europa komen om langer te blijven leven dan ze zouden in hun vaderland.

Artikel 2

“Duitsers Deugen”


De laatste tijd gaat het in het nieuws voornamelijk om Duitsland tegenover de vluchtelingenstromen, en vorige maand is er iets bijzonders gebeurd. Een chauffeur die asielzoekers bracht naar een zwembad voor een dag, heette ze welkom in zijn land, en wenste ze een fijne dag. Ze klapten en één onder hen pinkte een traan weg. Vluchtelingen zijn niet zomaar mensen die geld nodig hebben, ze zoeken een plek waar ze zich veilig kunnen voelen, hun kinderen naar school kunnen sturen zonder zorgen. Deze mensen voelen zich nu eindelijk geaccepteerd, ook al is het maar één die het ze heeft verteld. Asielzoekers zijn ook mensen, zoals de rest van de wereld, als we ze niet kunnen accepteren, hoe kunnen we onszelf accepteren, als we precies hetzelfde zouden doen als we ons in zo'n situatie bevonden.
Het is er misschien nog maar één, maar die ene kan de doorbraak betekenen om integratie te bevorderen in heel West-Europa. In Problemski Hotel is in een hoofdstuk verteld over een jongeman, genaamd Maqsood, die wil trouwen met een Belgische vrouw, en hij heeft al een heel plan uitgestippeld om een vrouw voor zich te winnen. Eerst moet hij een disco binnengaan, maar hij spreekt vrijwel geen Vlaams, waardoor hij niet kan kletsen met een vrouw bij de bar. Dit zorgt voor grappige resultaten, maar het heeft ook een kern van werkelijkheid erin. Als buitenlander wordt je minder snel vertrouwd, en vertrouwen win je niet met gebrekkig Engels. Integratie verloopt langzaam als we de asielzoekers het werk zelf laten doen. Hierbij helpen zal het proces helpen te versnellen, en het begint met kleine stapjes.

Tijdloosheid van Het Gouden Ei

Tijdloosheid van het boek Het Gouden Ei


Het Gouden ei is geschreven door Tim Krabbé, het is een thriller met invloeden van extremisme en realisme. Het boek is uitgegeven in 1984, en is één van de eerste boeken met een vreemde draai eraan.


Samenvatting

Rex en zijn vriendin Saskia gaan op vakantie, Saskia raakt zoek tijdens een stop bij het tankstation. Rex is wanhopig en gaat haar zoeken, maar vindt haar niet. Er gebeuren ook dingen die te maken hebben met de man die haar heeft gekidnapt, en de verhaallijnen lopen door elkaar heen, flashbacks gebeuren en het is allemaal lastig te begrijpen. Totdat je het boek uithebt en na 2 weken dingen begint te begrijpen.


Tijdloosheid


'Hij zat anderhalf uur op de balustrade, denkend aan die tegenstrijdigheid en aan andere dingen, en sprong toen. Hij lag zes weken in een ziekenhuis, met een gebroken been en een dubbele armbreuk.'


Het Gouden Ei is een apart boek, kort maar het zet je aan het denken, voor een merkwaardig lange tijd. Dit citaat geeft aan dat het boek vol met vreemde elementen zit, waardoor het lijkt alsof het extreme gewoon is, en het alledaagse een ramp. Een jongen zit op een hekje naar beneden te kijken, een tijdje denkend of hij zal springen, en denkt geen moment aan de gevolgen of aan de reden het niet te ondernemen.
Dit soort rariteiten kwamen 60 jaar geleden niet vaak voor in een boek, de doorsnee schrijver wilde nog een boodschap overbrengen zoals het gepast was, maar Het Gouden Ei heeft een doorslag gemaakt in het vreemde vertellen van een gebeurtenis, alsof de aandacht heel ergens anders op ligt. Dit komt steeds vaker voor, en schrijvers zijn tegenwoordig zo door het lint gegaan met onbegrijpelijke dingen dat er meestal geen touw meer aan te knopen is (die grap was eerst niet de intentie). Waarschijnlijk zullen mensen in de toekomst dit soort momenten zeer op prijs stellen, omdat het terug naar het primaire idee is, en het is op een manier rustgevend om te lezen, maar het zet toch telkens je brein weer tot werken. Het goede aan dit boek is, dat je er echt over na wil denken, en niet steeds het gevoel hebt dat je er toch niet uitkomt.


'Peace? Peace. Ik keek haar in haar ogen en zag dat het goed was.'

Dit Engelse woord kwam tijdens het schrijven van het boek vaak voor, veel hippies gebruikten het als teken voor vrijheid, doen wat je wil. Tegenwoordig wordt nog steeds het teken van de vrede , je wijs- en middelvinger in een V-vorm omhoog steken, veel gebruikt. Het is iets universeels en het zal zeker een ding blijven. Iedereen wil zichzelf kunnen zijn en het vredesteken maken bevestigt dat feit. De zin over dat de hoofdpersoon, Rex, in haar ogen keek lijkt op een andere bekende zin. In de bijbel staat namelijk over de schepping geschreven dat God de dingen maakte, en zag dat het goed was. Toen God de aarde maakte was alles nog vredig, en ik denk dat hier een verband tussen ligt. Ze zeiden immers het Engelse woord ervoor. Ik denk echter dat in de toekomst religies komen en verdwijnen, de bijbel zal opnieuw gesimplificeerd worden, en lezers zullen de vergelijking niet meer herkennen.


'Het was alsof hij voelde wat zij nu voelde- de angst en de eenzaamheid van het Gouden Ei, en alsof daarmee zijn wens eindelijk in vervulling was gegaan: één met haar worden.'


De hoofdpersoon en zijn vriendin gingen samen op vakantie, en ze vertelt hem over een nachtmerrie die ze had toen ze klein was. Ze zat vast in een gouden ei, en ze zweefde door de ruimte, voor eeuwig, naar het niks. Ze was dus claustrofobisch, en dat is iets wat nooit bij mensen weg zal gaan. De meeste lezers kunnen zich wel in haar inleven, want claustrofobie komt niet weinig voor, en de mensen die het niet hebben, hebben nog nooit een écht kleine kamer meegemaakt. Iedereen heeft natuurlijk nachtmerries, dat was zo 200 jaar geleden en zal nog wel 200 jaar zo blijven. Het is heel logisch dat Saskia een nachtmerrie heeft over claustrofobie, en dat geeft de toekomstige lezer een gevoel van compassie, omdat ze het zelf ook een keer mee hebben gemaakt. Het intrigerende wat het verhaal zo speciaal maakt is dat het naar iets extreems wordt omgezet, ze wordt levend begraven. Zo denk je over al je angsten na, hoe het tot jouw dood kan leiden. Als iemand in de toekomst bang is voor robots of iets anders wat in de toekomst zal komen, kunnen ze het verhaal daarmee in verband leggen. Het verhaal heeft bijna geen elementen die niet meer voor zullen komen. Het enige is een potje badminton van 5 pagina's. Die hobby wordt met de dag minder beoefend.

Verwerkingsopdracht: 'Aslander'

Ik heb het boek Aslander gelezen, vernoemd naar de hoofdpersoon van het verhaal. Het gaat over een dominee die op vakantie wil gaan, maar juist minder rust vindt op het eiland van bestemming dan in zijn eigen land. Dit komt omdat er onlangs een onopgeloste moord is gepleegd. Het is geschreven door Rien van den Berg.

Spanning:

-Vermoedens, het boek is een detective, dus je krijgt door het boek heen een paar aanwijzen naar de dader van de moord die is gepleegd.

"Op de dag dat hij vermoord werd, bijvoorbeeld,

 was hij een kabelaansluiting aan het regelen voor UPC"

-Gevaarlijke situatie, eigenlijk is het moment dat deze manier van spanning plaatsvindt niet echt een gevaarlijk moment, maar de schrijver zet het zo op papier dat het eigenlijk spannender is dan het deel ervoor, over de moord.

"Dit is gekkenwerk,' hijgde Aslander bij de vuurtoren, Ze waren allebei bovengekomen, meer dood dan levend, en op de top braken ze. Mila leunde zwaar hijgend tegen een hekje, Aslander zat op zijn hurken, met zijn handen steun zoekend op de grond en met zijn hoofd tussen zijn armen. 'We stoppen ermee"

Hier zijn Aslander en een vrouw, die ook op het eiland op vakantie was, aan het hardlopen tegen elkaar. Ze zijn allebei fanatiek, maar uiteindelijk geven ze het op. Als je alleen het citaat zou lezen, lijkt het net of er een achtervolging is.

-Uitstellen, sommige hoofdstukken gaan over hoe het voor de vakantie was, in zijn gemeente in de kerk, en die zijn altijd geplaatst tussen de opbouw naar iets spannends, en de climax ervan. Dit stond me echter een beetje tegen.

-Onverwachte wending, ook al zijn de twists niet heel groot, ze geven wel een ander perspectief op de moord.

"Daniel van der Meulen is om het leven gebracht met een UPC-kabel. Ik dacht: emotie. Maar zo is het niet. Van der Meulen is vermoord met eigendommen van het bedrijf waarvoor hij werkte. Die tweede man...' 'Kadee' '... is vermoord met eigendom van het bedrijf waarvoor hij werkte, stroom namelijk. De man die we zoeken heeft zowel een conflict met UPC als met zijn stroomleverancier."

Thema en motief:

-Psychologische motieven, de hoofdpersoon kan steeds maar geen rust vinden, als hij denkt dat hij eindelijk even een dutje kan doen, is er weer een nieuwe aanwijzing naar de moordenaar. Hij raakt geïrriteerd erdoor, en dat zorgt dat je echt meeleeft met hem.
-Tijd- en ruimtemotieven, tijdens een verhaal is er een opbouw naar de bestemming, de moordenaar. Het is een zoektocht, en veel mensen van het eiland helpen mee met het zoeken. Er komen steeds weer mensen bij.
-Religieuze motieven, de hoofdstukken tussen spannende delen door gaan over een overleden man, een gemeentelid, maar niemand kent hem. Als de dominee een dienst heeft voorbereid voor zijn begrafenis komt alleen de organist opdagen. In de kerk is het hoofd van Jezus geschilderd, waar Aslander steeds aan moet denken op het eiland.
-Intrigemotieven, terwijl de moordenaar steeds dichterbij komt, gaan de helpende karakters ook steeds slimmer nadenken over hoe ze de moordenaar kunnen vinden.

Ruimte:

-Plaatsen, Je leest maar over twee plekken, over het eiland, en over de kerk in Den Haag, thuis.

-Ruimtebeschrijving, Omdat het boek maar weinig plaatsen bevat, zou je denken dat de omgeving goed beschreven wordt, maar daar ligt het aandachtspunt niet op, je moet totaal gericht zijn op wat er gebeurd, geen onnodige bijschriften.

-Functie, door de karige ruimtebeschrijving ga je meer denken aan wat er echt gebeurt in het boek, en niet aan de nutteloze informatie, die er alleen is om het verhaal langer en mooier te maken.

-Waardering, ik ben blij dat er weinig verteld is over de omgeving, zo blijf je bij het verhaal en hoef je geen 40 extra bladzijden te lezen, gevuld met semi-nuttige details.

Verwerkingsopdracht 'Het Gouden Ei'

'Het Gouden Ei' is de naam van het boek dat ik heb gelezen, geschreven door Tim Krabbé, en ik wil er graag iets over vertellen.

Dit verhaal speelt zich af in meerdere tijden, en je kan niet goed opmaken uit de tekst wanneer het plaatsvindt. Een man, genaamd Rex, gaat met zijn vriendin, Saskia, op vakantie in Frankrijk. Onderweg komen ze langs een benzinestation. Ze weten nog niet dat hier iets ernstig mis zal gaan. Terwijl zij koffie gaat halen wacht hij bij de auto, het vreemde is dat zij spoorloos van de aardbodem is weggeveegd.

Blok 1:

Stelling 1:
'Het is een langdradig boek'

Ik vind het totaal geen langdradig boek. Het is geen lang boek, maar dat is eigenlijk een positief punt aan het boek. Aan het begin bevind je je direct in het motorische moment, want in de eerste 10 bladzijdes is Saskia al verdwenen.

'Hoe lang was ze eigenlijk al weg?

Dertien over half acht.'

Het boek was een in media res. Dit was echter niet storend en daardoor werd ik meteen al in het verhaal gezogen. Door de driftigheid van het boek kon je opmaken dat het een zeer spannend boek zou worden.

Stelling 2:
'Het verhaal zou langer mogen zijn'

Ook hier ben ik het niet mee eens, als het verhaal langer was zou je dingen vergeten die belangrijk zijn om de climax te begrijpen. Sommige stukken hadden langer mogen zijn dan andere.

'Iedereen was ongeveer even slecht 

en de meeste rally's werden vlug beslist door een belachelijke misser.'

In het tweede hoofdstuk was er een flashforward, want het gaat over de tijd na de verdwijning van Rex' vriendin. Ze is nog steeds niet gevonden en hij geeft de moed op. De overgang van een intensief stuk naar een heel rustig deel was wel wennen. Het ging over een plek in Zuid-Frankrijk, waar hij met zijn nieuwe vriendin is, en er zijn andere mensen bij uit Frankrijk. Rex en Lieneke, zijn aanstaand-verloofde, gaan badminton spelen tegen de Fransen. Het begint simpel, maar één potje duurde 2 bladzijden. Het ging erom dat als Rex zou winnen, dat hij met Lieneke zou trouwen.

Er komen wel gekke dingen voor in dit hoofdstuk, zoals het feit dat Saskia kijkt naar de wedstrijd.

'Misschien ga ik wel met haar trouwen,' zei Rex tegen Saskia die op haar knieën vanaf de zijlijn toekeek, haar rieten mand naast haar in het zand.'

Dit is een hallucinatie, omdat Rex haar nog niet uit zijn hoofd kan krijgen. Ze zit met haar rieten mand naast haar, omdat ze daarmee liep toen hij haar voor de laatste keer zag. Dit soort opmerkelijke dingen vind ik intrigerend, want het zet je aan het denken, en soms lees je er overheen.

Het hoofdstuk erna gaat een stuk terug in de tijd, naar de jeugd van Lemorne, een gekke jongen van 16. Hij zit op een hekje over een diep stuk heen. Hij denkt erover na wat er zou gebeuren als hij sprong.

'Hij zat anderhalf uur op de balustrade, denkend aan die tegenstrijdigheid en aan andere dingen, en sprong toen. Hij lag zes weken in een ziekenhuis, met een gebroken been en een dubbele armbreuk.'

Ik vind dat dit op een zeer goed bedachte wijze is geschreven, dit soort droge stukken komen wel meer voor in het boek, en uitsluitend bij Lemorne.

Stelling 3:

'Het einde was voorspelbaar'

Hier ben ik het wel mee eens, de laatste 10 bladzijden (1/6e deel van het boek) kon je eigenlijk al bedenken na de eerste twee zinnen ervan. Dit vond ik niet erg, omdat dan de rest van het verhaal niet zou kloppen, en zou het een wel héél gekke draai zijn.

Blok 2:

Het boek geeft een fantastische draai aan het begrip fragmentarisch vertellen.

Tot het eind heb je nog niet door wanneer welk hoofdstuk zich afspeelt, en in welke tijdsvolgorde het verhaal loopt. Je kan alle hoofdstukken anders opvatten dan ze eigenlijk zijn als je niet nauwkeurig leest. Elk hoofdstuk is in een andere tijd dan de vorige. Eerst is het in het heden, Saskia's verdwijning, dan de toekomst, Badminton en Lieneke, daarna het verre verleden, Lemorne's sprong, en dan weer in het heden. Je raakt hierdoor in de war, maar na de laatste bladzijde sla je het boek dicht, denk je erover na en verduidelijk je alles wat onduidelijk was.

Ook was er een duidelijk verschil tussen panoramisch- en scenisch vertellen.

Sommige delen, zoals het voorval met Saskia, waren zeer uitgebreid beschreven.

De dingen die Lemorne deed werden heel scenisch verteld.

'Lemorne pakte het pistool uit het dashboardkastje en stopte uit. Hij koos een van de jongens als eerste, en schoot hem dood.'

Die calamiteiten van hem zijn zo beschreven, dat het lijkt alsof het heel normaal is. De schrijver wilde de lezer niet laten denken dat het iets was dat goed was voorbereid. Een seconde voor de moord wist Lemorne nog niet eens wat hij zou gaan doen. Als zoiets, net zoals de sprong van het hek, groots en uitgebreid beschreven werd, zou het als effect hebben dat het lijkt alsof hij er echt goed over nagedacht had. Ik heb zelf een voorbeeld verzonnen waaraan je dit kan zien:

'Toen hij naar het 7 meter diepe dal keek duizelde het in zijn hoofd, zou hij zoiets overleven? Hij haalde zijn voeten van de onderste plank van het hek af en wreef in zijn handen. Hij sloot zijn ogen, duwde zichzelf van het hek af, en liet zich gaan. Het voelde als een eeuwigheid. De landing voelde als een stoel die achter hem vandaan getrokken werd zonder dat hij het merkte, en daarna hulpeloos rondgreep na de bemerking dat het zitvlak verdwenen was.'

Dit soort stukken zijn voorbeelden van vertraging, maar eigenlijk komen die niet echt in het boek voor, omdat het boek 60 bladzijdes bevat. Dat is ook de bedoeling van de schrijver geweest, anders herinner je de helft van het verhaal niet meer, maar dat zou juist wel moeten, omdat je dan na het boek erover na kan denken.

Blok 3:

De thriller speelt zich af in een meervoudige-vertelsituatie, want als het over Rex gaat in een hoofdstuk is het een ik-vertelsituatie, maar bij Lemorne weer niet. Dat geeft je echt het gevoel dat je Rex zelf bent. Het is aan het eind in de alwetende-vertelsituatie geschreven, want dan is het een beetje voorspelbaar. Wat er zo voorspelbaar is zoek je zelf maar uit!

-Hauke Boer